Dankjewel, allemaal! Ik doe mijn best maar de balans vinden is lastig
Esther: Dat geeft niet, hoor! We moeten ons verhaal allemaal weleens kwijt
En dan is het alleen maar fijn als daar ruimte voor is.
Ik begon 4 jaar geleden te snel, na de geboorte van ons dochtertje. Nu zou ik zeggen: Alsof zij er niet bijgekomen was, mijn leven weer oppakkend zoals het daarvoor was. Privé was dat een eigen (hele foute, domme) keuze. Op het werk ging ik 8u minderen maar bleef ik dezelfde taken houden. En toen ging het langzaam maar zeker mis. De keuze gemaakt om te stoppen met de taartopdrachten maar wel te blijven bloggen. Op het werk terug van 4 functies in 14 uur naar 1 functie in 12 uur. Maar juist door de ruimte die ik kreeg ging ik bijna onderuit. Met een maand vakantie op de been kunnen blijven. Maar er is op het werk (door een compleet nieuw a.i. managent in die maand vakantie en omdat ik eigen kapitein in mijn functie ben) nooit bij stil gestaan dat ze mij in de gaten moesten houden
Sterker nog er is nooit aan me gevraagd hoe het nu eigenlijk met me ging. In de zomervakantie dacht ik dat ik er boven op was. Maar 6 te drukke werkweken leerden mij dat ik dat nog niet aan kan. Nu is mijn teamleider wel in de bresgesprongen. (Toevallig dezelfde interim teamleider als 2 jaar geleden)
Privé heb ik het denk ik wel drukker gekregen in die tijd...
Kinderen sinds kort allebei op school. Ik ben klassenmoeder, controleer en reorganiseer de verteltassen voor de kleuters... kind op zwemles, mijn blogberichten zijn meer geworden, mijn schoonmoeder heeft frontale kwabdementie, deze week hakten we de knoop door om met ons zoontje het onderzoekscircuit in te gaan, die vraagt ook meer aandacht dan onze dochter. En eigenlijk sta je er nooit bij stil dat het niet gek is dat het veel is.
Het recept staat inderdaad op mijn site. Maar wil hem hier ook wel bij bestanden zetten. Alleen vergeet ik dat zo vaak 
Je vindt mijn taarten ook op Facebook:
https://www.facebook.com/bakkriebels/ Wat meer lezen bij mijn baksels?
http://bakkriebels.nl/